#83 "Brunatna kołysanka"

   Zaczęło się niewinnie, przeczytałam pierw jedną opinię i każda była podobna. Co dla mnie było trochę dziwne, ale z drugiej strony temat którego dotyczy ta książka jest zawsze mocno emocjonalny. Ośrodki Lebensbornu, niby brzmi niewinnie ale to pozory. To w tych ośrodkach były dzieci porywane i zniemczane. Czytałam ją ponad pół roku, dla normalnego człowieka to nie jest zbyt długo, bo to przecież taki temat. Ale u mnie to był dramat, bo książki z reguły łykam na raz. A tutaj po parę stron mogłam czytać, bo inaczej bym książką rzucała. 

    Temat jak temat, ale to co te dzieci przeszły to piekło. Jedne odsyłane z miejsca na miejsce, szukające swego kąta. A gdy już myślały, że znalazły kogoś kto ich pokocha. Zazwyczaj słyszały "ja cie już nie chcę". I pozbywano się ich jak pluszowej maskotki, którą miały w pokoju. Ale ta rana na psychice pozostaje, nie da się jej zakleić plasterkiem, czy zaszyć to będzie towarzyszyć do końca życia. Były też przypadki, że do końca swego życia siebie poszukiwali, a gdy już się odnaleźli stwierdzał ten drugi że po co mu rodzeństwo. On sobie inaczej to wyobrażał. Były też dzieci, co poszukiwały własnego ja. Nie wiedzą do dziś kim są, skąd pochodzą. Te pytanie będą towarzyszyć im do końca dni... Ale czy poznają odpowiedź? Wątpliwe to bardzo... Zdarzały też się matki, które swe dzieci oddały bo im łatwiej. Ale po latach gdy ich dziecko dorosło, chciało nawiązać z nią kontakt ona nie chciała. Powód? Bo ona ma już swoją rodzinę. 

   Niby niewinne, ale to ludzie ludziom zgotowali taki los, dzieci zabierana na zawsze i nie zawsze odnalezione. Czasem na innym kontynencie, możemy poznać ich losy od podszewki i każda ich historia, napisana jest mocno emocjonalnie. Bo jest prawdziwa to raz. A dwa każda autentyczna. Bardzo mocna, nie raz pod nosem czytając ją zaklęłam i chciałam  nią rzucić, ale nie... Wolałam odłożyć na bok, wrócić za tydzień i tak minęło pół roku jej czytania...