#177 "Dziecko z Auschwitz" Powieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami

      Czy ja już wspominałam że mamy wielki szał na książki obozowe? Pewnie tak. I to nie raz, więc by nie powtarzać się. Napiszę tylko, że są osoby które nie rozróżniają literatury faktu, od fikcji literackiej. No bo jaka to różnica? Literatura faktu oparta jest na faktach, przytoczone w niej dokumenty, odtwarzają nam kawałek historii. I nie jest to łatwa książka... Zaś fikcja literacka, to nic innego jak zlepek słów, gdzie prawdę stanowi jakieś 5%. Które służyło do inspiracji dla książki, a także jest to jeden z docelowych wątków. Właśnie taką fikcją literacką jest "Dziecko z Auschwitz", które ma swoją premierę jedenastego marca, całkiem niedługo. Kolejna książka obozowa, kolejna na długiej liście. I w tym wypadku, moja opinia nie będzie jakoś wybitnie długa. Dlaczego? Nie odpowiem. 

Dziecko z Auschwitz to rozdzierająca serce historia przetrwania w świecie, w którym życie i śmierć zależą od najbardziej trywialnych przypadków, a szczęście można odnaleźć nawet w najmroczniejszych chwilach. Rok 1942. Eva Adami wsiada do pociągu jadącego do Auschwitz. Ledwo oddycha pod naporem obcych ciał. Wyczerpana dwudniową podróżą, myśli tylko o jednym – o wyczekiwanym spotkaniu z mężem Michalem, który trafił do obozu sześć miesięcy wcześniej. Eva dociera do Auschwitz, jednak tam nie ma nawet śladu ukochanego. Obozowa rzeczywistość uderza w kobietę z całą siłą. Gdy leży zrozpaczona i zmarznięta na cienkim materacu, słyszy nagle szept. Towarzyszka z pryczy, Sofie, wyciąga do niej pomocną dłoń… To dzięki jej pomocy kobieta może się spotkać z mężem. Nawet jeżeli będzie to oznaczało bratanie się z wrogiem, a skutki tego spotkania narażą je na śmierć… Poruszająca opowieść o przetrwaniu, która dowodzi, że życie i śmierć zależą od przypadku, a szczęście można odnaleźć nawet w najstraszliwszych czasach.

       Daruję sobie opisywanie fabuły książki. Dlaczego? A dlatego, że to co jest zacytowane z tyłu książki, jest wystarczające. Jest to fikcja literacka, która ma jakiś fragment prawdziwy. Jest nim, dziecko które urodziło się obozie. Przyznaje, jest to dość trudny temat. Bo w tym okrutnym czasie, gdzie piekło na ziemi istniało, rodziły się dzieci. A kobiety swymi ostatkami sił, chroniły je i trzymały przy życiu. Reszta? Jeżeli siedzisz w tym temacie, czytasz sporo literatury faktu na temat obozów to ta książka, ciebie zanudzi. Ba! Czasem i nawet rozśmieszy, chodzi o samą końcówkę książki. Wiem temat obozowy, nie jest lekki, przyznaję. Ale rozśmieszył mnie fragment, gdzie Armia Czerwona wkracza do obozu. A oni do ludzi z jedzeniem, przyjaźnie itp. Po tej sytuacji doskonale widać, ta fikcję. Bo jak było w rzeczywistości? Brutalnie. Kobiety gwałcone i zabijane. A do ludzi, gorzej niż do pluskiew. Trzeba przyznać że sama książka lekko napisana. Mamy momenty, gdzie jest współczesność i przeszłość. Nie ma dzielenia książki, pół na pół i to na plus! Bo nie cierpię, gdy książki tak są dzielone. Sama książka, jak dla mnie przeciętna, ale wiem że znajdzie swych odbiorców. Przeczytałam z czystej ciekawości i wiem że muszę takie książki omijać. Bo raz że nic nowego dla mnie, a dwa niektóre książki nie robią już na mnie wrażenia. Wiele z nich się pokrywa. Ocena 5/10