Zamek z piasku/ Magdalena Witkiewicz

   Życie pisze, najlepsze scenariusze i skrojone idealnie na potrzeby książek, tylko my sami, nie umiemy tego wykorzystać. Ale idealnie dopiera to wszystko i pięknie ubiera w słowa, Magdalena Witkiewicz. Książkę „Zamek z piasku”, czytałam już bardzo dawno temu, może z dwa labo trzy lata temu. Nie pamiętam już, starość mnie dopada. Aktualnie ta książka, miała wznowienie i wygląda całkiem inaczej okładki. Czy dobrze? Nie mnie to oceniać, skoro dobrze się sprzedaje, to dlaczego nie? Wracając do samej książki, mignęła mi jakiś czas temu i nie pamiętałam, o czym była. Kupiłam na grupie z książkami, przeczytałam i stwierdzam. Dlaczego ja o tej książce nie wspomniałam, jakby ją fala żabków zasypała i się wytrzepać z tego nie może.

     Przeczytałam i stwierdzam, że ta Witkiewicz to jakaś wiedźma jest. Bo przecież to tylko albo miłość a ty beczysz jak dziecko. Ona to ma dar do pisania, lekkiego i porywającego, jak te litery, które tańcują w jej książkach.
Temat w książce niby banalny, ale jak emocjonalny. Małżeństwo, stateczne i szczęśliwe, ale do pełni szczęścia im brak dziecka. Oboje zaczynają się od siebie oddalać, bo ona chce tego dziecka za wszelką cenę. On chce żyć normalnie, nie uprawiać seksu, bo trzeba akurat dziś. Do tego wszystkiego, wkracza trzecia osoba. A jak wiadomo, jak ktoś trzeci wkracza, zaraz wszystko zaczyna się sypać, bo i pojawia się chora fascynacja. Widzenie swego obecnego partnera albo małżonka w ciemnych barwach. Zaś tego nowego, jakby to była gwiazda z męskiego katalogu. Z miłością to jak z rośliną, gdy o nią nie dbasz, usychać zaczyna. I właśnie o tym jest ta książka, opisująca naszą życiową pogoń, za wszystkim i niczym. Tylko czy warto tak pędzić? I nie patrzeć na to, co mijamy? Pewnie, gdy się ockniemy z tego pieprznego letargu, będziemy żałować... Przepiękna książka, ocena 10/10, bo tu nie może być inaczej.