"Płuczki. Poszukiwacze żydowskiego złota." Dlaczego, nie warto jej czytać?

 

    Długo, wzbraniałam się z pisaniem tego wpisu. Może i źle zrobiłam. Wiele osób, polecało mi książkę „Płuczki.". Że mocna. Że bardzo dobra i tak dalej. No cóż, na mnie, osobie, która ma kręćka na punkcie literatury obozowej. Ta książka nie zrobiła żadnego wrażenia. Śmiem nawet stwierdzić, że jest to kolejna zapchaj dziura wydawnicza. Zaczynając od wydania, które jest w twardej oprawie, byle nadać książce, grubszej objętości. I danie, znacznie większej czcionki niż normalnie (18 lub 20). Jest to książka, której poziom pozostaje na wysokości piaskownicy i nie unosi się na wyżej. Autor na siłę próbuje udowodnić, że ludzie źle robią i robili. Że to ich wina. Że to było karygodne i rzuca, jakimiś dziwnymi frazesami.

    Wybaczcie, ale wkurwia mnie, gdy autor, próbuje na siłę narzucić swoje zdanie. Tutaj, wielokrotnie było tak i do tego, poziom tej książki pozostawia wiele do życzenia. Nie będę oszukiwać, ale takie zdarzenia miały miejsce. Jak rozgrzebywanie grobów. I zaczynając od mogił zbiorowych, a skończywszy na pojedynczych grobach. Wystarczy, zerknąć w pierwszą porządną literaturę faktu, skupiająca się na temacie wojennym. I już odchodząc od tego tytułu, ale na wojnie nie tylko żydzi umierali. Ale różnego wyznania ludzie. Ale nie zapominając, przede wszystkim, byli to ludzie... 

Ale dawanie i wydawanie tego wywiadu i zaliczanie, jako literatura faktu jest sporym przegięciem. Bo z porządną literaturą faktu nie ma nic wspólnego. I dodatkowo, jest to wywiad, który można by wydać na dwudziestu stronach. Wystarczyło dać normalną czcionkę i by wyszło szydło z worka. Ocena 3/10. Szkoda czasu!